Een succesrecept

Dan ga je werken en daar is samenwerken nog steeds ingewikkeld. Je raakt verstrikt in kantoorpolitiek. Je zegt ‘ja’ als je ‘nee’ denkt. Je gaat boeken lezen als Hoe word ik een rat. Je praat één-op-één met collega’s en ook die krijgen buikpijn van vergaderingen.

Na een vakantie merk je extra hoeveel dat je allemaal tegenstaat. Op je werk wil je het leuk hebben met collega’s. Je wil kunnen zeggen wat je echt denkt, zonder daar later voor op je kop te krijgen. Dat medewerkers ook echt mee- werken.

Samenwerken is niet allemáál kommer en kwel natuurlijk

Met goede bedoelingen, overleg en een lijnstructuur kom je een heel eind. Maar als je die buikpijn weer voelt opzetten als je een vergaderagenda in de mail ziet? Als een project gierend ver over de deadline gaat? Dan red je het niet met goede bedoelingen, overleg en een lijnstructuur.

Het is net als met het bakken van een appeltaart

Daar kun je met al je bakkerspassie aan beginnen. Je hebt ingrediënten, je hebt een oven. Maar je hebt geen recept. Dus je klopt eerst de bloem en de eieren en dan pas de boter, die je keihard laat, en de oven zet je op 80 graden.

Dat wordt eh… iets anders dan de knapperige goudgele appeltaart zoals je oma die maakte.

Kennis van het proces, dat heb je óók nodig

Als je taart is mislukt, ga je op zoek naar een recept voor de volgende poging (eerst fiets je snel naar de bakker, om je oma toch iets te kunnen serveren).
Als je sámenwerking ontspoort, kan dat óók komen doordat je er geen recept voor gebruikt. Of een verkeerd recept. Er is genoeg geld, er zijn gekwalificeerde mensen, iedereen wil dat het lukt, toch gaat het mis.
Dan zit het hem in de proceskennis.

Puzzelen levert méér op dan poweren
Veel recepten voor samenwerking gaan uit van ‘niet goedschiks, dan maar kwaadschiks’. Je probeert er samen uit te te komen maar als dat niet lukt, duwt iemand zijn zin door.

Dat is meteen einde samenwerking. Je haakt geestelijk af, of je voert opdrachten niet meer uit.

Terwijl: als je blijft puzzelen met elkaar, óók als het ingewikkeld wordt, blijft iedereen binnenboord.

Ja, mooi gezegd. Maar hoe blijf ik dan puzzelen, als de stoom uit mijn oren komt?

Het gaat erom dat je je frustratie over het uitblijven van resultaat omzet in creativiteit. Dat vraagt om beweging, je eigen standpunten loslaten (ja, de anderen moeten dat ook). Het vraagt om passen en meten, invalshoeken opnieuw combineren. Een nieuwe zet verzinnen waar iedereen van zegt: het is niet mijn gedroomde oplossing, maar hier komen we verder mee.

En kennis van dat puzzelproces maakt samenwerken pas echt effectief

Want hóe je besluiten neemt met elkaar, bepaalt hoe dat puzzelen eruitziet, en hoe goed het uitpakt. Ook als het loeispannend wordt.
Je staat daar vaak niet bij stil, je leert het nergens. Maar het effect is enorm.

Want stel je puzzelt alleen maar om tot een meerderheidsbesluit te komen.
We zijn het eens, jongens, we kunnen door.
Dan gaat de minderheid nog steeds niet schouder aan schouder met jou dat besluit uitvoeren.

En vergeet de kantoorpolitiek niet. Je hebt iets nodig, je lobbyt om dat terug te zien in beleid. Die uitwisseling van argumenten gaat niet voor het oog van iedereen. Collega’s snappen niet waarom hún argumenten er niet toe doen. Daar gaat samenwerken ook niet lekkerder van lopen.

Goed samenwerken begint met een goed recept

Dat wil zeggen: een logisch proces. Zodat je er samen iets leuks van bakt, iets wat je allemaal goed genoeg vindt.
Dat begint bij een goed besluitvormingsproces. Een puzzelproces, waar je over álles moet praten.
Dus ja, ook over Nina’s argumenten, ook al moet je altijd zo zuchten omdat ze van die ingewikkelde bezwaren heeft.